Lieve mensen mijn verhaal gaat verder. Ik heb besloten om verder te gaan op een andere website. Ik maak een stap vooruit in mijn "nieuwe leven". Kom, lees en beleef daar met mij verder mee?

Toen ik deze week mijn hardlooptraining deed, liep ik langs dit rustpunt & pluktuin (zie foto). Ik stond er even stil, maakte er een foto van zodat ik het een keer kon natekenen en ging weer verder op pad. Klinkt simpel toch, maar dat was het niet. Ik voelde aan alle kanten dat dit moment mij iets wilde zeggen. Het was even zoeken naar wat echter denk ik dat het een antwoord was op de vraag waar ik mee aan het struggelen was?!

Zaterdag 5 april was het zover de Bruggenloop in Kampen. In oktober had ik mijzelf al opgegeven voor de 5 km. Genoeg tijd om dat te halen dacht ik toen. Wat ik toen niet wist, was dat ik een maand later de diagnose borstkanker zou krijgen. Dit betekende dat ik kon blijven trainen tot aan mijn operatie in december. Daarna hield echt even op en uiteindelijk pakte ik het pas half februari voorzichtig weer op. Niet buiten maar op de loopband. En ik had al snel door dat mijn conditie niet meer was wat het was. 

Ik dacht vanochtend waarom niet we gaan het gewoon proberen. Ehm wat denk je nou buiten hardlopen en dan gelijk maar eens kijken of die 5km lukt. Hoezo gelijk 5 km? Ja ja ik hoor je het denken. Nou kijk dat zit zo. Vorig jaar heb ik mij ingeschreven voor de 5 km Bruggenloop in Kampen. Dit was voordat ik de diagnose borstkanker kreeg en tsja die Bruggenloop is dus al zaterdag over een week, 5 april dus.

Lieve kleine Daan

Er zijn momenten die in je geheugen gegrift zijn en die je nooit meer vergeet. Het gevoel van dat ene moment kun je nog exact terughalen. Soms weet je nog exact wat je aan had, wat je aan het doen was en hoe het rook. Ik heb meerdere van dit momenten echter is er 1 moment van de laatste tijd die er nu wel uitspring. Het is het moment dat de huisarts mij belde en vertelde dat er iets te zien was op mijn mammografie wat verder onderzocht moest worden.

Deze Bijbel ligt al geruime tijd hier in huis. Waarom? Geen idee, ik heb wat ontwijkend gedrag denk ik en stel het elke keer uit om hem te pakken en open te doen.

Discipline, Daadkracht, Doorzettingsvermogen, hard werken, gezond eten, regelmatig en veel bewegen (lees minimaal 7000 stappen per dag) het is er allemaal maar o wat is dit, de tijd na je kankerbehandeling, pittig en zwaar. Het klopt precies wat ik gelezen heb in de boeken, op blogs en social media; het zwarte gat is er nadat je kankerbehandelingen afgelopen zijn in het ziekenhuis. Voor mij is er nu alleen nog (nou ja alleen nog) de nabehandeling met de hormoontherapie voor de komende 5 jaar.

Mijn allereerste keer hardlopen was op 17 februari 2019. Het was ook mijn eerste kennismaking met Evy. Je kent haar vast wel of mogelijk heb je weleens van haar gehoord. Tijdens de training moedigt ze jou aan en in bijna alle trainingen roept ze wel een keer “Ik ben fier op U! Heerlijk toch! Ik hou ervan en loop graag samen met haar. 

Vanochtend ging ik het gevecht weer aan met de loopband. Het gevecht omdat het me elke ochtend veel moeite kost om er weer op te gaan staan. Ik doe het omdat ik weet dat het goed is maar pffff de stap er naar toe.......

Na mijn beroerte ben ik op pad gegaan; op zoek naar mijzelf, naar mijn nieuwe zelf. Want 1 ding was wel duidelijk geworden na mijn beroerte zou niks meer hetzelfde zijn als daarvoor. "Je gaat op zoek naar Danielle 2.0" werd gezegd. Neem de tijd hiervoor!

En dan opeens zijn er voorlopig geen afspraken meer in het ziekenhuis, hoeven we niet meer te wachten op uitslagen, hoeven we niet meer naar het ziekenhuis te rijden, hoeven we ons niet meer aan te melden bij de aanmeldzuil in de hal, hoeven we niet meer te wachten in de wachtkamer, hoeven we niet meer onze bovenkleding uit te doen, hoeven we niet meer………nee we hoeven even niet meer. Oké nog wel die pil elke dag in nemen van de nabehandeling; de hormoontherapie. En over drie maanden hebben we weer wat afspraken telefonisch en fysiek en uiteraard de jaarlijkse controles. Maar nu hoeven we even niks. Zo bizar dit zo raar en onwerkelijk!